รู้ๆ กันอยู่ว่าสาวบ้านเราชอบเข้าร้านทำผมจนเป็นกิจนิสัย ซึ่งดิฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นที่รักความสบายเป็นหลัก เพราะค่าทำผมไม่ถึงกับแพงจนที่ใครๆ จะจ่ายกันไม่ได้นี่ค่ะ ตั้งแต่ดิฉันจำความได้ก็คุ้นเคยกับการเข้าร้านทำผม โดยมีคุณแม่พาไป ทั้งๆ ที่ร้านเสริมสวยในซอยบ้านของดิฉันมีอยู่เกือบ 10 ร้านในระยะทางเพียง 2 กิโลเมตร แต่เราก็มีร้านประจำอยู่แค่ 2 ร้านเท่านั้น คือ "ร้านบัวแก้ว" แล้วต่อมาก็ย้ายมาเป็น "ร้านเพื่อนสม" ที่เราใช้บริการกันมาร่วม 20 ปี
พอไปเรียนที่อังกฤษ ที่นี่แหล่ะดิฉันต้องสระผมเอง เพราะคุณแม่ของดิฉันกำชับนักกำชับหนาว่าจะต้องสระผมเอง เพราะค่าเงินที่แสนแพงนั่นเอง บางคนคิดว่าการสระผมเองจะไปยากอะไรหนักหนา แต่ถ้าคุณคุ้นเคยกับการให้คนอื่นสระผมให้คุณ อันนี้ล่ะคุณจะรู้ว่ามันน่ากลัวหนักหนา
ดิฉันจำได้แม่นยำถึงวันแรกของการสระผม ที่บ้านของ family ที่ดิฉันอยู่ ในห้องน้ำจะมีอ่างอาบน้ำ (bath) และมีฝักบัว (shower) อยู่ในอันเดียวกัน ดิฉันค่อยๆ หย่อนเท้าลงไปในอ่างลงไปยืนทั้งตัว และรวบรวมความกล้าเปิดฝักบัว ช่วงจังหวะนั้น ดิฉันเหมือนว่าชีวิตขาดหายไปช่วงจังหวะหนึ่ง โอ้โห! น้ำอุ่น เสมือนน้ำไม่อุ่น ดิฉันชักดิ้นชักงอเป็นตัวกุ้ง อดทนรีบสระผมจนเสร็จ เหมือนจะให้มันผ่านไปให้เร็วที่สุด หลังจากนั้นจนทุกวันนี้ 20 ปีผ่านไป ดิฉันสระผมเองทุกครั้ง แต่เมื่อกลับมาเยี่ยมบ้านครั้งใด ดิฉันก็อดไม่ได้ที่จะกลับไปใช้บริการร้านเสริมสวย "เพื่อนสม" เจ้าประจำของดิฉัน แต่ความรู้สึกกลับเปลี่ยนไป ดิฉันรู้สึกว่าเวลาแต่ละนาทีผ่านไปมันนานเสียเหลือเกิน กว่าจะเสร็จกระบวนการ
ถ้าให้ดิฉันเลือกอีกครั้งระหว่างการใช้ชีวิตเมื่อครั้งยังเด็กสาวกับปัจจุบัน ดิฉันขอเลือกที่จะทำอะไรด้วยตัวเองเหมือนปัจจุบันนี้ดีกว่าคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น