คุณพ่อของดิฉันท่านเป็นคนหัวโบราณ ไม่ชอบฝรั่งเท่าใดนักและมีความคิดที่ว่าคนที่เป็นแฟนฝรั่งส่วนใหญ่จะต้องมาจากครอบครัวที่ไม่ค่อยดีนัก และด้วยเลือดไทยรักไทย ท่านจึงคาดหวังว่าดิฉันต้องแต่งงานกับคนไทย ความคิดนี้ถ่ายทอดมาทางดิฉันโดยตรง เพราะตัวดิฉันเองไม่เคยคิดอยากจะมีสามีฝรั่งเลยสักที
จนกระทั่งบุพเพสันนิวาสลิขิตให้ดิฉันรู้จักกันฝรั่งคนหนึ่งผ่านทางเพื่อนสนิทของดิฉัน เขาเป็นหนุ่มดัชต์ เกิดที่ฮอลแลนด์ แต่ย้ายตามครอบครัวมาเติบโตที่อังกฤษ ดิฉันเริ่มสนิทกับเขาหลังจากได้รับความช่วยเหลือในขณะที่ดิฉันกำลังลำบากอย่างสุดๆ
เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นในปีแรกๆ ที่ดิฉันพักอยู่กับบ้านของครอบครัวฝรั่งที่เขาเรียกกันว่า host family โดยส่วนใหญ่เขาจะดูแลเราเป็นอย่างดี พูดคุยด้วยเมื่อมีเวลา แต่ของดิฉันกลับตรงกันข้าง ดิฉันอาศัยอยู่กับสาวแก่ชาวอะไรดิฉันจำไม่ได้ ดิฉันถูกห้ามหลายอย่างเช่น ห้ามอาบน้ำหลัง 10.00 น. และให้ทานอาหารตามกำหนด ถึงแม้ว่าดิฉันจะไม่ชอบทานก็เถอะ และอื่นๆ อีกมากมาย จนความอดทนที่มีมากมายของดิฉันถึงกำหนด ดิฉันปรึกษากับทางโรงเรียนด้วยการโทรศัพท์ขออนุญาตย้ายบ้าน ซึ่งทางโรงเรียนก็อนุญาตและเล่าให้ฟังว่าเดือนนี้ host family คนนี้ผลัดเปลี่ยนนักเรียนมา 5 รายแล้ว ดังนั้นดิฉันก็ควรจะเป็นรายที่ 6 หลังจากนั้นทางโรงเรียนก็ได้แจ้งให้ทางแม่บ้านทราบ ทันทีที่ดิฉันกลับถึงบ้านในตอนเย็น เธอก็บอกให้ดิฉันขนย้ายของออกจากบ้านเธอก่อน 6.30 น. ซึ่งที่เมืองนอกถือว่าเช้ามาก ผู้คนเพิ่งจะเริ่มตื่นกันและบ้านที่ดิฉันอาศัยนั้นอยู่ห่างจากถนนหายกิโลเมตร แท็กซี่ก็ไม่ได้มีวิ่งอยู่ทั่วไป แถมดิฉันยังถูกห้ามไม่ให้ใช้โทรศัพท์ที่บ้านอีกด้วย เป็นเหตุให้ดิฉันต้องเดินเป็นกิโลๆ เพื่อหาตู้โทรศัพท์สาธารณะ มันทำให้ดิฉันรู้ซึ้งว่าชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
ดิฉันพยายามโทรหาเพื่อนรุ่นพี่ที่รู้จักแต่ไม่มีใครรับสาย ดิฉันไม่มีทางเลือกและอยู่ในช่วงสับสน ดิฉันจึงเลือกที่จะโทรหาคุณ Raoul หนุ่มดัชต์ คุณแม่ของเขารับโทรศัพท์ ดิฉันจึงขอสายเขา อาจจะเช้าไปหน่อยแต่มันจำเป็น ดิฉันขอความช่วยเหลือจากเขา ซึ่งเขาก็ตอบรับโดยการรีบขับรถออกจากบ้านที่เมือง Surrey ทันทีที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จ เพื่อมาช่วยดิฉันขนย้ายของไปบ้านครอบครัวใหม่ที่อยู่ในเมืองลอนดอน
เมื่อเช้าวันใหม่มาถึงสาวไทยอย่างดิฉันไม่ขอเป็นฝ่ายรับน้ำใจข้างเดียว ดิฉันจึงนัดวันตอบแทนบุณคุณโดยพาคุณ Raoul ไปรับประทานอาหารจีนย่าน soho
สำหรับครอบครัวใหม่ของดิฉันเป็นครอบครัวชาวอังกฤษ สามีมีร้านถ่ายรูป ภรรยาเป็นแม่บ้าน มีลูกสาว 3 ขวบกับ 1 ขวบ เป็นครอบครัวน่ารัก ดิฉันอยู่ได้ 3 เดือนได้รับการดูแลอย่างดี ตอนเย็นหลังเลิกเรียนดิฉันกลับบ้าน นั่งพูดคุย เสมือนเป็นคนหนึ่งในครอบครัวอันอบอุ่น แต่ความที่ดิฉันอยากมีอิสระและมีความเกรงใจทุกครั้งที่มีโทรศัพท์จากเพื่อนหรือคุณแม่จากเมืองไทย เวลาที่ดิฉันไม่อยู่บ้าน และบางครั้งดิฉันก็อยากจะไปเฮฮากับเพื่อนๆ หลังเลิกเรียนก็ยังเกิดความเกรงใจในการเข้า - ออกบ้าน
ด้วยความที่อยากมีอิสระในการไปนั่งห้องสมุดจนถึงเวลาปิดหรือเดินเล่นตามประสาดิฉันบ้าง ดิฉันจึงมีความคิดอยากเช่าแฟลตอยู่คนเดียว การหาแฟลตในตัวเมืองและในราคาที่พอใจ ไม่ใช่เรื่องง่าย ซึ่งดิฉันก็ได้รับความช่วยเหลือจากคุณ Raoul อีกครั้ง และทุกครั้งที่ดิฉันมีปัญหาดิฉันก็จะโทรขอความช่วยเหลือทุกครั้งไป ทำให้เกิดความใกล้ชิดกัน แต่ดิฉันก็ยังไม่ยอมรับว่าเป็นแฟนกันหรอก จนกระทั่งดูใจกันเป็นปีๆ ด้วยความที่เขาเป็นคนสุภาพ เรียบร้อยและเป็นคนดี มีน้ำใจ ตรงต่อเวลา เสมอต้นเสมอปลาย ดิฉันจึงยอมรับและเรียกเขาว่า "แฟน" แล้วคุณพ่อดิฉันจะยอมรับได้ไหมเนี๊ยะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น